BİRAZ UZUN AMA GUZEL AYRICA BEN YAZDIM BUNU
Gözlerimi kapadım sanki yeniden doğduğum gündü.Havadaki siyahlık,geceyi andırıyordu.Yağan yağmur damlalarıda temizliyordu geçmişte kalan hatıralarımı...Camımı açtım içerisi güzel bir koku ile doldu.İçime çektim ve bu koku bana anımsattı yağmur damlaları ile silinmekte olan geçmişimi.Bir müddet,ne yapacağımı bilemediğim için.Galiba yüzyıllardır uyuyordum yada yeniden doğuyordum.Halbuki iki gündür uyuyorum.Neydi beni böyle hissettiren.İnsanları kendimi anlatamamak.Artık kim iyi kim kötü daha rahat seçebiliyorum.Merak ediyorum dünyada ne kadar iyi ve kötü var diye ve dışarı çıkmaya karar veriyorum.Etrafıma bakınıyorum...Herkes iyi hiç kötü insan yok.Hayır.Bunlar sadece maske.
Yürüyorum,nereye gideceğimi bilemeden.Düşünüyorum ve buluyorum.Bir insanın en saf duyguları kalbinde değil midir?En gerçekleri.Bende oraya gideceğim.İstanbul'da yaşamıyor mu? Dünyada yaşayan tek şehir o değil mi?Kalbi olan.Gitmeye çekiniyorum. Ya İstanbul'un da kalbi karardıysa.Hayır İstanbul'un kalbi hala eskisi gibi saftır.Kalbinde hala yuvası olan melekleri vardır.Bende şeytanlardan bıkmadım mı?Yağmur iyice şiddetleniyor.Hatıralarım silinecek diye endişeleniyorum.Ama İstanbul'un her yerinde anım var.Hiç bir yağmur,tüm anılarımı silemez.Suratıma vuran yağmur,yüzümü dondurmak üzere ve kalbine geliyorum.Kalbininde tam ortasındayım.Kızkulesinde.Onu izlemeye koyuluyorum.Uzak olmasına rağmen oradaki sıcaklık suratımın buzlarını eritiyor.Ona ulaşmamı engelleyenn sular var.Boğazın bu büyülü suları kimi durduramaz ki...Aşıkları.Kalbindeki prensese ulaşmak için İstanbulun kalbine doğru yüzende bir aşık değilmiydi?Hemde yüzme bilmediği halde.İşte bu yüzdende büyülü değil mi bu sular.Burada huzur ve yaşam var.
Sağıma bakıyorum,soğuktan titreyen kızkulesinin sıcaklığıyla adeta sobaymışçasına ısınmaya çalışan birini görüyorum.Gözleri hayatı anlatıyor.Acaba sözleride insanı anlatır mı?Nereden geldin buraya diyorum.cevap vermiyor.Sanırım bu da İstanbulun kalbinde yaşayan meleklerden biri.Gözleri bana hayatı gösterdi ya,sözleri insanı anlatmasada olur.Daha insanlar kendini anlatamıyorken.
Düşünüyorum İstanbul'u bu kadar kötülemeye hakkım varmı diye.Bana göre yok.Çünkü buranın sıcaklığında hiç bir mikrop yaşayamaz.Bu sıcaklık öyle yüksekki Ortaköyüde,Halicide,Sultanahmetide ısıtacak.Acaba benim etrafımdakileri de yok eder mi yada büyülü sularında yıkarmışçasına kötülüklerden arındırır mı?Hayatta herkes hata yapar.Nasıl melekten şeytan olduysa,şeytandanda tekrar melek olmaz mı?İnsanların kalbi yara aldığı gibi kabukta tutar.Ve o kabuk birgün koptuğunda,tekrar duygularınla düşünmeye başlarlar.Ama vakit çok geç olabilir.Belki bende birgün o sulara girerim vr prensesi o suların ortasında bulacağımı düsünürüm.Yüzmeye basladığımda boğulursam vakit çok geç olabilir.Belkide o suların ortasına geldiğimde ileri gitmeye cesaretim geri gitmeye gücüm kalmayabilir.Dibe gitmeyi seçebilirim.Sonumu bilerek.O zaman beni affedecek olursan yani ben dipteyken...Kızkulesine gel ve benim oturduğum banka otur.Yanına belki o melek gelir.Sözleriyle hala insanı anlatmayabilir ama bu sefer beni anlatır.Uyandığımda kızkulesine gitmemin nedenini,oraya ısınmak için değil,anılarımı canlandırmak için gittiğimi ona söylediğimi söyler.O kulede seni hayal ettiğim için o sularda yüzmek istediğimi söyler.Ama çok geç hava karardı.O sularda kaybolan kayboldu.Artık görünmez oldu hiçbirşey...
Cuma Nis. 27, 2007 7:54 pm